Mszyce to owady należące do rzędu pluskwiaków.
Najczęściej występującym gatunkiem w szklarni jest mszyca brzoskwiniowa ( Myzus persicae ). Ciało osobników dorosłych ma długość 2,1–2,3 mm, jest barwy od jasnoróżowej poprzez żółtą, jasnozieloną do zielonej. Larwy są podobne do osobników dorosłych, lecz trochę mniejsze. W szklarni może występować i rozmnażać się dzieworodnie przez cały rok. Rozwój owadów uzależniony jest od temperatury i długości dnia. Cykl rozwojowy jednego pokolenia trwa średnio 1-2 tygodni. W okresie wiosennym i letnim może wykształcić się do 4 pokoleń w ciągu miesiąca.
Pod osłonami często spotykane są także: mszyca ogórkowa (Aphis gossypii), mszyca ziemniaczana smugowa (Macrosiphum euphorbiae), mszyca ziemniaczana średnia (Aulacorthum solani), mszyca szklarniowa wielożerna (Myzus ascalonicus).
Większość gatunków jest polifagami – żerują na różnych gatunkach roślin. Zasiedlają głównie liście, pędy i pąki kwiatowe. Ich szkodliwość polega na nakłuwaniu tkanek i wysysaniu soku komórkowego. Liście i pąki kwiatowe żółkną, są zdeformowane i zamierają.
W trakcie żerowania mszyce wydzielają duże ilości spadzi (rosa miodowa) – lepkiej wydzieliny oblepiającej zaatakowane części rośliny. Na jej powierzchni rozwijają się grzyby sadzakowe, które powodują zatykanie aparatów szparkowych. Następuje spowolnienie procesu fotosyntezy i transpiracji, co bezpośrednio przedkłada się na spadek plonu.
Mszyce są wektorami groźnych wirusów .